Ks. Emil Jarco przyszedł na świat dnia 28 maja 1944 roku w Cieszynie. Był najmłodszym z sześciorga dzieci Jana i Marii Jarco zd. Raszyk. Wzrastał wraz z dwoma braćmi i trzema siostrami w religijnej atmosferze domu rodzinnego. Ojciec Emila był z zawodu rzeźnikiem a mama zajmowała się gospodarstwem domowym. Został ochrzczony dnia 18 czerwca 1944 roku, w parafii pod wezwaniem św. Marii Magdaleny w Cieszynie. W latach 1951-58 roku uczęszczał do szkoły podstawowej w rodzinnej miejscowości. Po I komunii świętej, którą przyjął w 1954 roku, został ministrantem w rodzinnej parafii. Jako kleryk zapisał w „Genezie mojego powołania” z dnia 16 października 1968 roku, iż już wówczas zrodziło się w nim powołanie do kapłaństwa.
Po ukończeniu szkoły podstawowej w 1958 roku, kontynuował naukę w zasadniczej szkole zawodowej. W okresie nauki, w 1960 roku zmarł jego ojciec co nie pozostało bez wpływu na drogę powołania ks. Emila. Po ukończeniu edukacji w szkole zawodowej, chcąc pomóc finansowo rodzinie, podjął pracę w fabryce maszyn elektrycznych „Celma” w Cieszynie. Pracował w niej jako tokarz w latach 1961-63. Uczestniczył w tym czasie w rekolekcjach i spotkaniach oazowych ks. Blachnickiego. Wciąż powracała do niego myśl o pójściu za głosem powołania. Dlatego, mimo zajęć zawodowych, podjął naukę w zaocznym technikum mechaniczno-elektrycznym w Bielsku-Białej. W okresie od 2 lutego 1962 roku do 21 listopada 1963 roku, łączył obowiązki zawodowe z nauką w zakresie szkoły średniej. W tym czasie, przebywając u krewnych w Szczakowej, był świadkiem uroczystości konsekracji kościoła salwatorianów w Trzebini. Nawiązał wówczas kontakt z ks. Tomaszem Ślusarczykiem SDS, charyzmatycznym budowniczym przyszłej bazyliki w Trzebini. Odtąd idea bł. Franciszka Marii od Krzyża Jordana stała się dla niego inspiracją do zdobycia świadectwa maturalnego, które stanowiło przepustkę do nowicjatu i seminarium w Bagnie. Dla młodego Emila ważnym doświadczeniem i inspiracją były czuwania fatimskie w Trzebini, gdzie miał okazję poznać charyzmat zgromadzenia salwatorianów.
Podczas nauki w Bielsku-Białej został wezwany do Urzędu Bezpieczeństwa, gdzie otrzymał propozycję współpracy. Nagrodą za donoszenie na kolegów i znajomych miała być gwarancja ukończenia technikum oraz korzystna oferta pracy w przyszłości. Miał świadomość, że kategoryczna odmowa kolaboracji z Urzędem Bezpieczeństwa nie pozostanie bez wpływu na jego życie i plany osobiste. Jednak stanowczo odmówił dalszych spotkań, co zaowocowało natychmiastowym powołaniem do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Mimo tego, że uczniowie szkół średnich nie byli powoływani do wojska, karząca ręka socjalistycznej ojczyzny dosięgła ks. Emila Jarco. W latach 1963-65 odbywał służbę w jednostkach wojskowych w Oleśnicy i Powidzu. W 1964 roku ukończył z wynikiem dobrym kurs mechaników lotniczych przyrządów pokładowych w Technicznej Oficerskiej Szkole Wojsk Lotniczych w Oleśnicy. Podczas służby wojskowej nie dał się złamać i jawnie utrzymywał kontakty ze swoim proboszczem oraz ks. Blachnickim. Po zakończeniu służby wojskowej powrócił do Cieszyna i zatrudnił się w Spółdzielni Pracy „Elektrometal”, gdzie pracował jako tokarz. W latach 1965-67, kontynuując pracę zawodową, podjął przerwaną naukę w technikum wieczorowym dla pracujących w Cieszynie. Po pomyślnie zdanym egzaminie dojrzałości, w czerwcu 1967 roku, w październiku tego roku zgłosił się jako kandydat na kleryka w nowicjacie salwatorianów w Bagnie.
Ks. Emil Jarco rozpoczął swoją formację w nowicjacie w Bagnie, dnia 23 października 1967 roku. Dnia 24 października 1968 roku złożył pierwszą profesję zakonną. Następnie w latach 1968-1974 studiował dyscypliny filozoficzne i teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Salwatorianów w Bagnie. W opinii przełożonych kleryk Emil jawił się jako dojrzały i pracowity alumn. Dyscyplina wojskowa oraz duże zdolności praktyczne pozwalały Emilowi na służbę we wspólnocie seminaryjnej jako senior klerykatu oraz fachowiec w dziedzinie drobnych prac remontowych związanych z funkcjonowaniem domu w Bagnie. Podczas rozmów z przełożonymi alumn z Cieszyna zawsze podkreślał chęć wyjazdu do pracy misyjnej.
W okresie formacji utwierdził się w przekonaniu, że droga wytyczona przez bł. Franciszka Jordana, jest drogą jego powołania. Dlatego dnia 8 września 1973 roku związał się na całe życie z Rodziną Salwatoriańską przez profesję wieczystą. Miesiąc później, dnia 11 października 1973 roku, przyjął święcenia diakonatu z rąk biskupa Wincentego Urbana w Bagnie. Uwieńczeniem formacji seminaryjnej ks. Emila były święcenia kapłańskie, które otrzymał przez posługę biskupa Stanisława Smoleńskiego w Trzebini, dnia 23 maja 1974 roku.
Pierwszą placówką neoprezbitera z Cieszyna był dom zakonny w Krakowie przy ulicy Łobzowskiej, gdzie od 1 lipca 1974 roku, powierzono mu obowiązki duszpasterza ośrodka powołań. Następnie, na mocy decyzji przełożonych z dnia 23 maja 1975 roku, został przeniesiony do domu zakonnego w Trzebini. Tam, w latach 1975-78, podejmował obowiązki ekonoma wspólnoty oraz angażował się w inne posługi duszpasterskie. W 1977 roku rozpoczął zaocznie studia w Prymasowskim Instytucie Życia Wewnętrznego w Warszawie. W 1978 roku ks. Emil powrócił do wspólnoty seminaryjnej w Bagnie. Tam podejmował obowiązki prefekta kleryków w Wyższym Seminarium Duchownym Salwatorianów. Dnia 15 marca 1981 roku, ks. Emil Jarco ukończył Prymasowskie Studium Życia Wewnętrznego przy Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, po złożeniu przepisanych egzaminów i przedstawieniu pracy pisemnej pt. „Modlitwa liturgiczna w życiu zakonnym w świetle Konstytucji o Liturgii.”
W okresie posługi wychowawcy w Bagnie dojrzało w nim pragnienie wyjazdu do pracy duszpasterskiej w Australii. Dlatego, dnia 25 kwietnia 1980 roku złożył podanie o zgodę na podjęcie przygotowań i wyjazd do Australii. Pozytywna odpowiedź przełożonych oznaczała zakończenie trzyletniej posługi wychowawcy alumnów w Bagnie i rozpoczęcie w 1981 roku procedur związanych z wyjazdem za ocean. W ramach przygotowania do posługi we wspólnocie australijskiej, która była wówczas pod jurysdykcją Brytyjskiej Prowincji Salwatorianów, ks. Emil Jarco został wysłany do wspólnoty Harrow w Anglii, gdzie w okresie od 16 lipca 1981 roku do 15 marca 1982 roku pilnie uczył się języka angielskiego oraz zwyczajów panujących w kraju jego przyszłej posługi. Po zakończeniu tego okresu, dnia 15 marca 1982 roku, został sporządzony kontrakt pomiędzy prowincją polską a brytyjską, na mocy którego ustalono szczegóły posługi ks. Emila w Australii.
Nowy etap życia ks. Emila rozpoczął się dnia 16 marca 1982 roku, kiedy przybył do Midland w Australii i podjął obowiązki pomocy duszpasterskiej w miejscowej wspólnocie zakonnej. Spędził tam sześć lat, aktywnie włączając się w apostolaty oraz poznając specyfikę duszpasterstwa w tym rejonie. Na mocy uchwały XVIII Kapituły Prowincjalnej Salwatorianów, z dnia 30 kwietnia 1988 roku, Region Australijski przeszedł pod jurysdykcję Polskiej Prowincji Salwatorianów. W związku z tą zmianą przełożeni powierzyli ks. Emilowi urząd wicesuperiora regionu australijskiego. W 1989 roku ks. Emil został przeniesiony do Esperance, gdzie podejmował obowiązki wikariusza w miejscowej parafii. W 1990 roku przeniósł się z Esperance do Morawy, gdzie w latach 1990-93 pełnił urząd proboszcza miejscowej parafii. W tym okresie przełożeni powierzyli mu ponownie urząd wicesuperiora regionu, który pełnił od 1 stycznia 1991 roku.
W 1993 roku zakończył się 11-letni okres posługi ks. Emila w Australii. Po uzgodnieniu z przełożonymi w Polsce, został przeniesiony do wspólnoty zakonnej w Merrillville w USA. Od 1 stycznia 1994 roku powierzono mu obowiązki ekonoma i konsultora wspólnoty oraz inne apostolaty, podejmowane przez wspólnotę. Następnie, od 1 stycznia 1997 roku, powierzono mu urząd superiora wspólnoty w Merrillville, który pełnił do 18 lutego 1998 roku. Na mocy decyzji przełożonych z dnia 12 maja 1998 roku, ks. Emil Jarco został skierowany do placówki na wschodnim wybrzeżu USA. W Veronie, od 1 czerwca 1998 roku podjął obowiązki pomocy duszpasterskiej oraz inne obowiązki wyznaczone przez miejscowego superiora. Dnia 4 czerwca 2002 roku ks. Emil zwrócił się do przełożonych z prośbą o wyrażenie zgody na powrót do Polski.
Na mocy decyzji przełożonych, z dniem 1 września 2002 roku ks. Emil Jarco powrócił do ojczyzny po 20 latach posługi w Australii i USA. Nie pozostał obojętny na ideę misyjną salwatorianów w Kościele. Dlatego przeniesiono go do Salwatoriańskiego Referatu Misji Zagranicznych w Mikołowie. Tutaj dał się poznać jako niezwykle sumienny pracownik biura referatu, dbający o żywy kontakt ze współpracownikami oraz dobrodziejami misji salwatorianskich. Chętnie angażował się w spotkania z sympatykami i dobrodziejami referatu, wygłaszając dla nich homilie i prowadząc spotkania modlitewne. Był otwarty na wyjazdy z pomocą duszpasterską do sąsiednich parafii na Górnym Śląsku. Przez wiele lat posługiwał jako spowiednik i pomoc duszpasterska w parafii pw. św. Michała Archanioła w Ornontowicach. Ks. Emil pozostanie w pamięci współbraci oraz wielu osób świeckich, którym służył przy ołtarzu, na ambonie i w konfesjonale, jako ogromnie pogodny, życzliwy i gorliwy kapłan. Salwatorianin, wierny swojej misyjnej pasji, która była jego inspiracją do pójścia za głosem powołania zakonnego i kapłańskiego.
Ks. Emil zakończył swą ziemską pielgrzymkę nagle, gdy nieświadomy rozwijającego się w jego organizmie nowotworu, udał się na urlop do domu zakonnego w Międzywodziu. Tam nagle pogorszył się jego stan zdrowia i po kilku dniach zmarł, dnia 14 sierpnia 2022 roku, w szpitalu w Gryficach. Odszedł do Pana w 78 roku życia, 54 roku życia zakonnego i 48 roku kapłaństwa.

Ks. Ireneusz Kiełbasa SDS